دارلین چند سال سخت را تحمل کرد - حداقل می‌توان گفت. درست قبل از همه‌گیری، همسرش کنی درگذشت. سپس، پارکی که تریلرش را در آن نگه می‌داشت، محل اقامت اصلی‌اش، بسته شد و جایی برای زندگی نداشت. او بیش از ۱۷ سال در لیست انتظار برای مسکن اجاره‌ای متناسب با درآمد بود.
برای دارلین، مرگ سگ محبوبش اوضاع را سخت‌تر کرد. دارلین پس از ۲۸ سال مدیریت یک بیماری مزمن ریوی نادر، به نقطه‌ی فروپاشی رسید و دیگر نمی‌توانست نفس بکشد.
دارلین به ما گفت: «داشتم حرف می‌زدم که ناگهان نه صدایی داشتم و نه هوایی. سطح اکسیژنم به ۷۹ درصد کاهش یافت.» در نهایت، برای دارلین اکسیژن مکمل تجویز شد و او را به ProResp متصل کردند.
در آن زمان، دارلین در یک تریلر پشت خانه خواهرش زندگی می‌کرد و فقط یک بخاری برقی کوچک و یک اجاق گاز پروپان داشت. دارلین به یاد می‌آورد: «با شروع زمستان، هوا سخت‌تر و سردتر شد. من آب لوله‌کشی نداشتم.» اما در این دوران تاریک، دارلین گفت که ProResp مانند پرتوی از نور بود. دارلین گفت: «من فکر می‌کنم ProResp عالی است. فوق‌العاده. سارا، درمانگر تنفسی من، یکی از بهترین افرادی است که تا به حال دیده‌ام. او واقعاً با من صبور و مهربان است و برای کمک به من فراتر از آنچه که لازم بود، عمل کرد.»
دارلین به این واقعیت اشاره می‌کند که وقتی سارا از وضعیت زندگی دارلین مطلع شد، دست به کار شد و با استفاده از ارتباطاتش در منطقه، جایی برای زندگی دارلین پیدا کرد. جایی که بالاخره بتواند آن را خانه بنامد.
سارا برای دارلین یک آپارتمان یک خوابه در یک ساختمان مسکونی مقرون به صرفه برای سالمندان پیدا کرد. آپارتمان در طبقه اصلی است و درب جداگانه‌ای به بیرون دارد، بنابراین دارلین می‌تواند سگ جدیدش، بنتلی، را برای بازی بیرون ببرد.
دارلین گفت: «سارا یک نعمت است. او مجبور نبود تمام این کارها را بکند تا جایی برای من پیدا کند. من خیلی خوش‌شانسم که او را دارم.»